CHRISTIAN LIES / ΧΡΗΣΤΙΑΝΙΚΑ ΨΕΜΑΤΑ

CHRISTIAN  LIES /  ΧΡΗΣΤΙΑΝΙΚΑ   ΨΕΜΑΤΑ

Author: 

Margaret Knight

In 1955 I gave two broadcast talks on Morals without Religion, in which I suggested that Scientific Humanism was the natural successor to Christianity. The broadcasts caused some excitement: and many Christians protested, with varying degrees of vehemence, that it was a pity I did not know more about the religion I had so irresponsibly attacked.

I thought there might be something in this. Up to the time of the broadcasts, I had been interested in philosophical theism rather than in historical Christianity, about which I knew no more than the average layman who has had a nominally Christian education. So I decided to fill this gap in my knowledge. In the last few years I have studied the Bible diligently, and now, I suspect, know a good deal more about it than the average vicar; and I have also read many books about the origins and history of the Church. This reading has altered my view profoundly.

At the time of the broadcasts, I held two assumptions that were common among the more highbrow type of sceptic. These were (i) that Jesus, though he was deluded in believing himself to be the long-awaited Jewish Messiah, was, nevertheless, a great moral teacher, and a man of outstanding moral excellence, and (ii) that though Christianity is now rapidly being outgrown, it was a great force for good in its day. In the light of wider knowledge, both assumptions now seem to me to be false. I now incline to the view that the conversion of Europe to Christianity was one of the greatest disasters of history.

"GENTLE JESUS"

To deal first with the personality of Jesus. If one reads the Gospels with a fresh mind, one gets a picture of the founder of Christianity that is quite startlingly different from the traditional "gentle Jesus". The conception of Jesus as meek and gentle may derive in part from his refusal to plead his cause before Pilate. But Jesus may well, by this time, have identified himself with the "suffering servant" of Isaiah 53 ("He is brought as a lamb to the slaughter, and as a sheep before her shearers is dumb, so he openeth not his mouth") - and have been consciously fulfilling the role for which he believed he was prophetically destined.

In his preaching, he continually extolled loving-kindness and meekness, but, as so often happens, his practice fell short of his precepts. He was, it is true, gentle and affectionate towards his disciples and towards those who took him at his own valuation: and he was tolerant towards self-confessed sinners. But he was a fanatic; and, like most fanatics, he could not tolerate disagreement or criticism.

Towards the Pharisees and others who were sceptical of his messianic pretensions, he was often savagely vindictive. Any hint of criticism, any demand that he should produce evidence for his claims, was liable to provoke a torrent of wrath and denunciation. Most of Chapter 23 of St. Matthew's Gospel, for example, is not as we are encouraged to regard it, a lofty and dignified rebuke: it is what on any other lips would be described as a stream of invective. "Woe unto you scribes and Pharisees, hypocrites! for ye are like unto whited sepulchres, which, indeed, appear beautiful outward, but are within full of dead men's bones, and of all uncleanness. . . Ye serpents, ye generation of vipers, how can ye escape the damnation of hell?"

This can hardly be called loving one's enemies. Jesus, in fact, was typical of a certain kind of fanatical young idealist: at one moment holding forth, with tears in his eyes, about the need for universal love; at the next, furiously denouncing the morons, crooks and bigots who do not see eye to eye with him. It is very natural and very human behaviour. But it is not superhuman. Many of the great men of history (for example, Socrates) have met criticism with more dignity and restraint.

HISTORICAL CHRISTIANITY

Clerics frequently refer to "the Christian message" of love and human brotherhood. But there is nothing exclusively Christian about this message; it is basic to modern Humanism, as it was to the pre-Christian Humanism of China, Greece and Rome. In the 6th century B.C. Confucius propounded the Golden Rule and Lao-Tzu enjoined his followers to "requite injuries with good deeds". And later the Stoics, among others, emphatically proclaimed the brotherhood of man regardless of race or nation. There is no ground whatever for the claim, so often made by religious apologists, that these ideals are specifically Christian and originated with Jesus.

What were specifically Christian were some less enlightened teachings, which have done untold harm. Christians claim that organised Christianity has been a great force for good, but this view can be maintained on one assumption only: that everything good in the Christian era is as a result of Christianity, and that everything bad happened in spite of it. But, as a matter of historical fact many of the worst features of life in the ages of faith (and later) have stemmed directly from the teaching of the Church. Outstanding among these features are the doctrine of hell, intolerance and persecution, anti-intellectualism, asceticism, other-wordliness, and the condonation of slavery.

The hideous doctrine of eternal torment after death has probably caused more terror and misery, more cruelty and more violation of natural human sympathy, than any religious belief in the history of mankind. Yet this doctrine was unambiguously taught by Jesus. "The Son of Man shall send forth his angels, and they shall gather out of his kingdom all things that offend, and them which do iniquity; and shall cast them into a furnace of fire: there shall be wailing and gnashing of teeth" (Matt. Ch. 14): "Then shall he say also unto them on the left hand, Depart from me, ye cursed, into everlasting fire...And these shall go away into everlasting punishment" (Matt. Ch. 25): "He that shall blaspheme against the Holy Ghost hath, never forgiveness, but is in danger of eternal damnation" (Mark, Ch. 3).

The Roman Catholic Church still teaches the doctrine of eternal punishment, but the current tendency among Protestants is to say that Jesus' pronouncements on this subject were "symbolic". But no one has yet answered the question why, if Jesus did not intend his statements about hell to be taken literally, he made them in a form that ensured that they would be taken literally. Why, in other words, did he deliberately mislead his hearers? If he was God, he must sureIy have been able to foresee what disastrous results would follow.

INTOLERANCE AND PERSECUTION

No other religion has such a bloodstained record as Christianity. During the ages of faith the Church argued, not illogically, that any degree of cruelty towards sinners and heretics was justified, if there was a chance that it could save them, or others, from the eternal torments of hell. Thus, in the name of the religion of love, large numbers of people were not merely killed but atrociously tortured in ways that make the gas chambers of Belsen seem humane. Europe, also, was frequently devasted by religious wars, which destroyed a far higher proportion of the population than the global wars of the twentieth century. The Thirty Year's War, for example, reduced the population of Germany by a third.

ANTI-INTELLECTUALISM

Jesus exhorted his followers to "become as little children", and the Church throughout history has extolled credulity, and feared and distrusted the free intelligence. During the Dark Ages the Church was in control of education, and for centuries scarcely anyone who was not a potential priest learned to read or write.

One of the most persistent fallacies about the Christian Church is that it kept learning alive during the Dark and Middle Ages. What the Church did was to keep learning alive in the monasteries, while preventing the spread of knowledge outside them. To quote W.H. Lecky, "The period of Catholic ascendancy was on the whole one of the most deplorable in the history of the human mind...The spirit that shrinks from enquiry as sinful and deems a state of doubt a state of guilt, is the most enduring disease that can afflict the mind of man. Not till the education of Europe passed from the monasteries to the universities, not till Mohammedan science, and classical free thought, and industrial independence broke the sceptre of the Church, did the intellectual revival of Europe begin" (History of European Morals, Ch. IV). Even as late as the beginning of the nineteenth century, however, nine-tenths of Christian Europe was illiterate.

ASCETICISM AND OTHER WORLDLINESS

Jesus was a celibate, who appeared to regard sexual love as displeasing to God. "The children of this world marry, and are given in marriage: but they which shall be accounted worthy to obtain that world, and the resurrection from the dead, neither marry nor are given in marriage" (Luke, Ch. 20). "There be eunuchs, which have made themselves eunuchs for the kingdom of heaven's sake" (Matt. Ch. 19). This tendency was even stronger in Paul. "It is good for a man not to touch a woman...But if they cannot contain, let them marry: for it is better to marry than to burn" (I Cor., Ch. 7). This attitude accounts in part for the strong neurotic and masochistic strain in Christianity.

Jesus believed that the Last Judgement was at hand "And as ye go, preach, saying, The kingdom of heaven is at hand" (Matt. Ch. 10). "There be some standing here that shall not taste of death, till they see the Son of Man coming in his kingdom" (Matt., Ch. 16). "This generation shall not pass till all these things be fulfilled" (Matt., Ch. 24). "The kingdom of God is at hand" (Mark, Ch. 1). Jesus' moral teaching was therefore directed mainly towards getting believers into heaven: he showed little concern for the affairs of this world.

Later, the Church ceased to believe that the end of the world was imminent, but it still held that this life was no more than a momentary prelude to eternity, and of little importance except as a preparation for the life to come. Thus throughout most of its history the Church has been indifferent to social progress and social reform. It has encouraged its members to regard suffering and misery as part of the inscrutable decrees of Providence; to be patient under wrong and oppression; to accept evil instead of resisting it: all in the certainty that things would be put right in the next world.

To a privileged minority this attitude has obvious advantages, in that it helps to keep the unprivileged majority resigned to their lot, but it has retarded human progress for centuries. The emancipation of slaves and of women, and factory reform in the nineteenth century are three progressive struggles which the laity waged themselves with little or no support from the clergy.

SLAVERY

There is no justification for the common claim that Christianity was responsible for the abolition of slavery. The Negro slave trade - a far more infamous practice than slavery in the ancient world - was initiated, carried on and defended by Christian men in Christian countries. To quote H.A.L. Fisher, "It is a terrible commentary on Christian civilisation that the longest period of slave-raiding known to history was initiated by the action of Spain and Portugal, France, Holland and Britain, after the Christian faith had for more than a thousand years been the establised religion of Europe" (History of Europe, Chap. 23).

The abolitionist movement took its impetus, not from Christianity which had condoned slavery for centuries, but from the secular humanitarianism of the Enlightenment. Many of the leading abolitionists were unbelievers - Condorcet and other leading figures of the Revolution in France, Abraham Lincoln in America, Fox and Pitt in Great Britain.

Christians like William Wilberforce who actively opposed the slave trade were far from typical: with the honourable exception of the Quakers, the attitude of most of the Churches towards abolition was in America actively hostile, and in Britain (to use Wilberforce's own words) - "shamefully lukewarm". The Churches, of course, had no difficulty in citing: scriptural authority for their attitude. The Old Testament condones it (Leviticus, 25, 44-46): and St. Paul told slaves to obey their masters (Colossians, 3, 22). (The Greek word for slave, "doulos", is wrongly translated as "servant".)

THE ESTABLISHMENT

The indictment against Christianity is formidable and when Christians today grow indignant about obscurantism, intolerance and ideological persecution in Communist countries, they would do well to remember that the Church in the ages of faith had a far worse record. This is not to deny that the Church has also done some good, so too has Communism. But the crucial fact, surely is that, as Voltaire remarked, "Men who believe absurdities will commit atrocities." One of the best ways to improve men's behaviour is to enlighten their minds, and today, against the strong opposition of the Church and the Establishment, Scientific Humanism is attempting to do just that.

Margaret Knight, Lecturer in Psychology
Aberdeen University

Was Jesus Christ the Son of God or just a man?

Author: 

Harry Edwards

My approach will be first to question the historical accuracy of the gospels. Second, take a look at the alleged supernatural happenings surrounding Jesus and thirdly, highlight some of the emotions displayed by Jesus to show that he was just a man.
Almost everything known about the historical Jesus comes from reports of his followers years after his death so it’s impossible to construct the life and times of Jesus in the conventional sense of a biography. Jesus wrote no books, no one has left us a physical description of what he looked like, nor do we possess any biographical information. We only have that weapon of mass deception – the gospels – a compilation of sayings and deeds attributed to Jesus, the myths surrounding him and the testimonials of those who came long after him.
Much that is attributed to Jesus has in fact been adopted from other religions. For example: A comparison between Jesus Christ and the Indian god Krishna reveals some 29 identical or similar incidents in their lives. There are also many similarities between Buddhist stories and those in the New Testament. Buddha’s mother was a virgin, he fasted for 49 days and was tempted by Satan. He performed healing miracles and fed 500 persons with one small cake. Yet these stories about Buddha preceded Jesus by over 5 centuries.
Many of the sayings attributed to Jesus can be found in the Buddhist scriptures. Even the well-known Sermon on the Mount for example has been shown to have been taken almost word for word from a manuscript written centuries before Jesus was born.
The ancient Babylonian sacred teaching said, 'Do not return evil to your adversary; Requite with kindness the one who does evil to you, Maintain Justice for your enemy, Be friendly to your enemy.' (The Akkadian Councils of Wisdom, cited in Pritchard's Ancient Near Eastern Text.)"
Other ideas preceding the Bible include the stories about the Garden of Eden, the birth of woman from man, Noah’s flood, the Tower of Babel and the story of Moses and the bulrushes, All have been borrowed from Mesopotamian peoples. So there is no doubt that Christians plagiarised the ideas from the religious writings of others.
Now let’s separate the myths from the facts. We are told that Jesus was born about year 4 of the Common Era and was executed about 30 years later. He was reputed to be the Son of God and a Messiah.
He was in fact only one of many who claimed to be Messiahs at that time and who were allegedly performing miracles. Many of these so-called healing miracles consisted of casting out demons. If you want to believe in demons, that’s your prerogative, but don’t try to claim a refund from Medibank.
The story of the baby being born in a stable at Bethlehem is one of the most powerful myths ever given to the human race. For a myth it is.
According to the gospel of Luke, Jesus was born at the time when Caesar Augustus required everyone to take part in a census. This at the time when Quirinius was governor of Syria and Herod was king of Judea. However, the facts are: - First, no historian of the Roman Empire makes any mention of a universal census in the reign of Augustus. Second, King Herod died four years before the Common Era began and third, Quirinius was not the governor of Syria during the reign of Herod.
We also know that in the 2nd century, Christianity was in conflict with other religions and needed an official body of sacred texts. The books of the New Testament were canonised in 180 AD, and even today are still regarded by many believers as divinely inspired records written by the apostles. Yet neither they nor eyewitnesses in fact wrote any of them. They were all written between 65 AD and 95 AD.
From accounts written by Roman historians such as Tacitus and Pliny the Younger, the Greek theologian Origen, and the Jewish historian Josephus, we know that Jesus lived. But there is no mention by any of them of his birth, his ministry or miracles.
So much for the historical accuracy of the gospels.
Now let’s take a closer look at the virgin birth, a myth that is generally accepted as being prime evidence that Jesus was not just a man.
Evidence for the “virgin birth� is very slim to say the least. The gospel according to John doesn’t even mention it. The Epistles of St Paul doesn’t mention it and neither does Mark. According to Matthew however, an angel of the Lord visits Mary and she is told that “the Holy Ghost shall come upon thee and that the holy thing which shall be born of thee shall be called the Son of God.�
Now let’s examine the principal characters in that story to see just how plausible it is.
First of all the angel. The traditional idea of an angel is a winged figure in human form. A simple anatomical analysis however will show just how absurd is such a conception. For a being in human form to fly using its own motive power, it would require wings ten times larger than its body. It would need chest muscles twice the size of a full-grown male gorilla, hollow bones and legs no thicker than a stork. Anything so physically disproportioned would also need to wear permanent leg irons or crutches to support it.
It also begs the question from whence came this monstrosity.
Next the Holy Ghost.
Christians believe that there are three personifications for their god. They are the Father, Son and the Holy Ghost. God is said to be omnipresent, that is, he is everywhere at the same time. This being so he cannot contract himself as he would cease to be omnipresent. How then did the Holy Ghost part of God have relations with Mary? Furthermore, as Jesus, the only begotten son of the Father existed from all eternity being coeternal with his Father, He was begotten a second time when he was born of the Virgin Mary. This time of the Holy Ghost. The final blow to the story comes from Matthew when he discredits it by saying “Joseph begat Jesus� which implies that Joseph was Jesus’ biological father.
From what I have just said we can conclude that there was nothing untoward about the birth of Jesus. It was simply a fairy tale concocted to create the idea that Jesus was the Son of God and not just a man.
In passing, I should mention that Virgin births are not as rare or miraculous as one would first believe. They feature in many myths well before the birth of Jesus. Buddha was the son of the virgin Maya Devi. Devaki was the virgin mother of Krishna. Shin-mu was a Chinese virgin goddess and Princess Isis was the Egyptian daughter of the virgin queen Geb.
The so-called virgin birth then can be seen as being no more than a fantasy borrowed from other ancient myths. No credence can be given the idea that Jesus was anything other than a human being born of other human beings.
Now let’s look at the claim that. Jesus had supernatural powers enabling him to perform miracles.
Many of the so-called miracles in the New Testament, such as turning water into wine and raising the dead are in fact not miracles at all but parables. Others can be dismissed as elaborations, fabrications, myths or embellishments and tend to get bigger and better as time goes by. Among the myths are the Resurrection and Ascension in which Jesus allegedly rose from the dead and ascended into heaven. According to Matthew 27:52, at the time of Jesus’ death “the tombs were opened and many bodies of the saints that had fallen asleep were raised.�
So we are treated to the spectacle of a dead Jesus and a squadron of zombies shooting off into space. A highly improbable scenario.
Think about it. It takes an enormous amount of power to overcome gravity. You can’t do it on a can of baked beans. Furthermore, even when you escape the Earth’s gravitational pull you remain forever in orbit. While all sorts of man made junk can be detected in space there has never been a report of dead bodies. In reality what probably happened after the crucifixion? Excavations have shown that when one is crucified a nail is driven through the heels and nails are driven through the wrists. Not the hands as is usually depicted because the weight of the body would simply pull it off the nails. It would appear that in order to stay alive on the cross the weight of the body had to be allowed to rest on the legs.
The Bible tells us that Jesus was alive until three o’clock in the afternoon and states that from the sixth hour until the ninth hour darkness fell upon the land. It has been assumed from that that Jesus only lasted three hours before dying. John 19:25-29.
According to Jewish ritual custom, it was contrary to their law for a body to be left dying on a cross after sundown. To hasten death before sundown soldiers would break the legs of the crucified. In the case of Jesus’ crucifixion only the two crucified with him had their legs broken. Jesus was not touched and therefore was either already dead or appeared to be when taken off the cross. John 19: 30-38. That he was still alive when taken down was confirmed by his disciples and Mary Magdalene who reported seeing him walking around and talked to him at a later time. John 20; 2-18. To suggest that he then took off into outer space is sheer fantasy.
It should be noted that once again, no impartial historian of the time or after that time mentions anything about three hours darkness; saints coming out of their graves, the earth quaking or any other supernatural happenings. This would seem to confirm that the supernatural claims in the New Testament are fictitious, borrowed or contrived.
Now let’s look at the emotions displayed by Jesus for this is the most compelling evidence of all that Jesus was just a man.
The recorded sayings of Jesus are unclear and set out in parables so that no consistent ethical doctrines can be extracted from them. By its emphasis on individual salvation it appeals essentially to selfish motives and has almost nothing to say about social and public duties. Jesus was therefore selfish and preached selfishness.
Jesus threatened his opponents with hellfire and instilled fear. He was therefore a bully. As a result of his teachings, in later centuries, the self-appointed fanatics who promulgated those teachings were ready to torture and burn those who didn’t conform. Jesus therefore incited and condoned violence. Further examples of his violent and divisive nature can be read in Matthew 10:34, where he said, “Do not think that I came to bring peace on earth. I did not come to bring peace but a sword. For I have come to set a man against his father, a daughter against her mother.�
In Luke 13:32 we read that Jesus called Herod “An old fox�. And when the Pharisees and Suducees came to be baptised Jesus called them “a brood of snakes�. So Jesus was guilty of name calling, prejudice and discrimination.
Jesus made a whip of knotted cords and drove the cattle and sheep from the temple overturning the money changers’ tables. In so doing, Jesus demonstrated human emotions such as intolerance, a short temper, cruelty to animals and violence. Jesus was also boastful saying “Destroy this temple and I’ll rebuild in it three days.� John 2:12-22. At Lake Galilee Jesus said to his apostles “All authority here and in heaven has been given to me.� And in Luke 11:23 we read, “He who is not with Me is against Me, and he who does not gather with Me scatters.� Here Jesus demonstrates arrogance and self-aggrandisement.
Jesus was also an egomaniac, who demanded total subservience. In Luke 14:33 He says, “whoever of you does not forsake all that he has, cannot be My disciple.�
Jesus was petty, spiteful and irrational. He killed a fig tree that happened not to have figs on it when he was passing by. Matthew 21:19.
Jesus was also hung up on sex and was a sadist. In Matthew 19:12 He councils against marriage, and even promotes self-castration. Again in Matthew we have masochistic advice “If your hand or foot causes you to sin, cut it off� and “it is best to pluck out your eye if it’s causing sin�.
Jesus expressed self doubts. When challenged by the Devil to prove that he was the Son of God by changing a stone into a loaf of bread, Jesus refused. Luke 3: 21-23.
Jesus also made false promises. In Mark, Luke and Matthew we read of Jesus promising that the Son of God will return within the lifetime of the generation then living. Generation after generation has passed since that time and the prophecy remains unfulfilled.
Jesus therefore had, and displayed all the emotions and failings we attribute to mortal beings. He was just a man.
Finally, in the Acts of the Apostles, we read “Then as they watched, Jesus rose in the air, disappeared in a cloud and was lost to sight. One of them asked the Galileans “why do you stand gazing into the sky? They replied, “He’ll be back, and when he returns it will be very much as you have seen him leave.� That was over two thousand years ago.
In summary, I have shown that the gospels cannot be relied upon as accurate historical records as we have extensive documentation by Roman historians that show glaring inconsistencies between the facts and conditions prevailing at the time with those recorded in the gospels. In these records there is nothing to indicate that Jesus was the Son of God, could perform miracles or ascended into heaven.
Much of the material recorded in the Bible and the gospels has been plagiarised from other religious texts. They are therefore irrelevant and cannot be taken as evidence of the life and times of Jesus.
Many of the so-called miracles attributed to Jesus were in fact parables and others were simply myths or fabrications. Some of these I have discredited – the Virgin birth and the ascension, and have demonstrated the improbability of angels and the Holy Ghost.
Passages quoted from the gospels that show overwhelmingly that Jesus possessed and displayed the same emotions as any other human being, and that Matthew himself implies that Jesus was only the human offspring of human parents.
Attention has been drawn to the fact that the disciples and Mary Magdalene saw and spoke to Jesus after he was taken off the cross, which proves conclusively that he was still alive after crucifixion.
Regardless of whether Jesus died on the cross or was still alive when taken down the simple fact remains that he has long been dead and buried. That fact cannot be disputed and should convince one beyond any reasonable doubt that Jesus was not the son of God but just a man.

What did Judas Betray?

Author: 

Prof. Ioannis Roussos

Question: What did Judas betray?
Answer: Why do you ask? Don't you know? Jesus Christ for thirty pieces of silver.
That much we know well. This is the immediate and thoughtless answer, given blindly. We have surely not asked why he perpetrated the betrayal, even though this is also a very important question. The thirty pieces of silver is a very naive answer that satisfies the believers that have suffered from the brainwashing of faith since childhood. Certainly the four gospels, plenty of hymnography, and traditions justify the betrayal by having put into various passages the thirty pieces of silver. That is, Judas did it because of his hunger for money, to the point that he got so sick by it as to blur his mind and betray his divine teacher. This justification does not convince any unbiased researcher. The thirty pieces of silver are a very cheap excuse, taken from the Hebrew Old Testament, because according to the godly given law of Moses an Israelite could buy or sell a slave with thirty pieces of silver coins (shekels). The gospels and the divines took care of finding more god-inspired justifications.

1. The betrayal happened in order to fulfill pertinent prophesies of the Hebrew Old Testament. Now, what prophesies? You figure them out and check if they refer to these incidents.

2. The god Yahveh had a divine plan for the salvation of the human race from his full-of-love curse against the original forefathers. Judas and his betrayal was a part of this divine plan. (How nice! Then the Christians dare to claim the doctrine of free will!)

3. That is how the god Yahveh wanted the divine drama to be played in the theater of salvation, etc.

Our question here is set as follows. On the basis of the four canonical gospels what did Judas' betrayal consist of? That is, what were the ingredients of the betrayal? First of all, what did Judas betray Jesus as? As a criminal, as a brigand, as a rebel, as what? We ask for an explicit and effortless answer that is implied from the expositions and all the elements that the four canonical god-inspired gospels include. We do not look for a catalog of guesses with all those "maybe this, but not that" or all various hypotheses with "this may have happened in this way, but not in that" etc. We have enjoyed too many of these guesses and hypotheses, which are provided by the inspired theologians when they reach an impasse. I can cook up as many things like these as you like myself. I repeat that we want the explicit and complete answer that is found in the four canonical gospels of the Holy Orthodox Catholic Church.
To be clearer, allow me to explain what I mean. When someone betrays a fellow man, for whichever reasons, to the authorities or the secret services of a state, government, dictatorship, etc. the betrayal contains the following elements:

1. The informer betrays that person as something. As an anarchists, criminal, thief, rebel, communist, fascist, etc.

2. The informer tries to depict his image as accurately as possible. If possible he provides his photograph. His description must make it possible that the suspected person is recognized and arrested at the first opportunity.

3. If the accused person hides himself, the informer tells the authorities where he is staying, what times he goes where and all he knows about the whereabouts of this wanted person so that they can wait for him and arrest him.

4. The informer betrays the secret plans, fuzzy goals, subversive intensions, etc. of the wanted person.

5. The informer says whatever he knows about how the other person thinks, acts, works, recruits others, etc.

6. (You can probably find more elements of this kind that apply here.)

Such an answer that contains any of the above elements does not exist in the gospels. As far as I know, there is no theological or historical answer either. On the contrary, the gospels provide too many elements that categorically overturn the need of any of the above pieces of information. Jesus was with the people and the Jewish authorities every day. He had no secrets. In other words this betrayal was totally unnecessary to the Jews or to the Romans. Everybody knew him well and could find him very easily. He taught and preached without secrets. Every day he was quarreling with the priests, the scribes, the Pharisees and the merchants in the temple. He taught everywhere and wrought miracles and wonders. The first three gospels, the synoptics, state that when the Jewish authorities with the priests were about to arrest Jesus he felt strangely and protested that "well, every day I was with you teaching in the Temple and you did not spread your arms on me to arrest me, and now you have come with sticks and knives to arrest me as a thief in the middle of the night..." John's gospel tells us that Jesus said to the Jewish authorities "I have always spoken openly and in secret I have said nothing..." Mark is also conveying the two funny and inconsequent lines of the episode of the naked youth that jumped out in the darkness of the night... It is very curious what a naked young man wanted that time of the night by endangering himself with the priests and 100 Roman spear-bearers. Matthew, who is considered more factual, says nothing about the composition of Judas' betrayal. So, four wrote about it, two of whom (Matthew and John) were from the twelve and therefore eye witnesses, and still they were not enough or able to give us these pieces of information that a natural, sincere and effortless exposition of the events of such a case demands. That is, as what did Judas betray Jesus? As a thief, as a blasphemer, as a rebel, as what? Very strange things indeed, for in Judas' case, as portrayed in the gospels, the betrayal is sudden, catastrophic and without any known and concrete motive.
So we repeat our question: On the basis of the four canonical gospels what did Judas betray Jesus as and what did his betrayal consist of? We await a clear answer... from the servants of the Judeo-Christian disastrous Religion. We will be greatly indebted if we receive a satisfactory one.
Along with this very important question, the next basic and serious questions on various pertinent topics arise:

1. Why a destitute group of Galilean beggars found a Jew, from the other part of the country, and appointed him to be the treasurer of their company and hold the moneybox? (Their Lord's orders were not to keep any money on them and not to think about tomorrow; only to get the necessary food and lodging of the day, as offered to them.)

2. In contradiction, let us assume for a moment that this group of pauper servants of the invalid and the miserable people needed someone to manage their bursar affairs. Then, why did they find a stranger from a distant side of the country? Did not the whole of Galilee have an accountant? Matthew as a tax collector publican would have been the most appropriate one.

3. Why did Jesus accept Judas into his ranks?

4. Why such a petty sum of thirty pieces of silver was enough to make him perpetrate such a betrayal against his so benevolent, holy and miracle-worker teacher?

5. What better thing did he think that he would achieve with his betrayal?

6. Why the other eleven disciples did not arrest him as soon as Jesus openly and explicitly revealed him during the Last Supper.

7. Why was Judas necessary to identify, by kissing, a very well known man, whose frequent places were known to anyone?

8. Why they did not bring him to the trial as a witness, even by force, but instead they brought false witnesses?

9. For what reason did he repent? Just because of remorse of conscience?

10. Why was his repentance manifested by the useless act of suicide, by hanging himself according to Matthew? According to Luke, in the book of Acts, the end of Judas occurred by a totally different way. How is it possible to have such a glaring contradiction between Matthew and Luke? What is the meaning of this inspired contradiction?

11. Why instead of suicide, didn't he try to do whatever was possible to him to even desperately save his teacher in those ultimate moments?

12. Finally for what reason did Judas Betray his Lord? Because of the waste of the expensive perfume in Bethany; because of the thirty pieces of silver; because of both; because he went crazy; because Satan entered him; to make the Old Testament scriptures turn true; to play the predestined role in Yahveh's theater of salvation; because of what reason anyway?

It seems most likely that various unknown authors among whom are the authors of the gospels got involved into a myth making to purposely verify the so-called prophesies or they wrote reflections of other stories and myths. Therefore they had to improvise in order to make up the shape and form of Judas that would serve their fairy-tales, which in turn they push unto the illiterate, miserable and naïve mobs.
However, none of these simple objections, here put in the form of questions for any objective scholar, is allowed to enter the divine drama of the gospels. The gospel-narrations demand the sudden emergence of a very strong shock together with a tragic arousal of sentimentality. In no way do they allow any room for logic, rationalism and the deductive method of cause and effect.
We await answers to these basic questions... from the servants of the Christian scourge. We will feel indebted if we ever receive them.
With the opportunity of all the above questions let us pose a few more for which we seek answers based again on and proven by references from the four canonical gospels and the Christian history.

1. Who finally condemned Jesus? That is, who pronounced and announced the final guilty verdict? Is there any clear answer in the god-inspired gospels?

* The Jewish court council, Sanhedrin, consisted of 71 members?
* Kaifas?
* Annas?
* Pilate?
* Herod Antipas?
* The mob?
* All of the above?
* None of the above?
* Someone else?
* Finally who?

2. What was the formal reason, on account of which Jesus was condemned to ultimate punishment by the manner of the awful Roman crucifixion? What was his crime that deserved such a capital punishment? What did the secretary (-ies) of the court, that issued this awful guilty verdict and sentence to death, write down in the official minutes? Because:

* He called himself Son of God (Yahveh)?
* He did not keep the Law of Moses?
* He blasphemed God (Yahveh) by calling himself his son and other stuff like that?
* He resurrected Lazarus? (Please note, that Lazarus' resurrection is exposed only in the gospel according to John. Matthew and Peter, even though they were eyewitnesses did not consider it that important as to refer to it. Does this say something to anyone of you?)
* He lied by claiming that he could demolish and erect anew the temple of Solomon within three days, by hands or without hands, or by divine powers that he only possessed?
* He violently expelled the merchants from the temple?
* He very frequently quarreled with the high Priests, the Scribes and Pharisees and launched at them uninhibited tirades?
* He was envied and hated by the Jewish leaders for many reasons?
* His polemics against Herod Antipas, the tetrarch king of Galilee?
* He turned against the Roman authority
* He pushed the people to pay or not to pay taxes to the Romans?
* He named himself king of Israel or king of the Jews?
* He did not respect Caesar?
* What was the reason from all the above reasons and maybe more not listed here, anyway?

3. Who arrested Jesus?

* The Jews with their own police force?
* The Romans with a cohort of soldiers?
* The mob with sticks and knives?
* The Gentiles?
* All together?
* Some of the above?

4. Who crucified Jesus?

* The Jews?
* The Romans?
* The Gentiles?
* All together?
* Some of the above?

5. In how many ways does the Gospel according to Mark end, in the manuscripts and codices that have reached us since the year 325 C.E.? Why are there five or six such different ways? What has happened with the godly inspiration? Why the originals of the Gospels (referred back to 185 C.E. by the bishop of Lyon Irenaeus) have vanished from the face of earth?

Anybody able to answer these questions, or objections if he or she likes, clearly and precisely along with the substantiating elements of his or her answers, is kindly requested to publish them all worldwide. He or she will perpetrate an immense benefaction not just to us (the writer and those who agree with him), but also to the whole wretched humanity and civilization. We thank him or her from this moment.
Ioannis, Neoklis Philadelphos, Markos Roussos
Doctor, Professor of Mathematics
B.S. 1977, National and Kapodistrian University of Greece
M.S. 1982, Ph.D. 1986, University of Minnesota

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΠΟΤΕ!!!

ΑΚΛΟΝΗΤΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΟΤΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΠΟΤΕ!!ΟΛΗ Η ΑΠΑΤΗ ΕΔΩ!

04 Ιαν 2012

12 Σχόλια

Ιησούς Χριστός, δεν  υπήρξε ποτέ!!!(μέρος α')
...
Πριν από αρκετά χρόνια, όταν ζούσα μόνιμα στο εξωτερικό, άκουσα σε μια δημόσια συζήτηση ότι η ύπαρξη του Ιησού ως φυσικού προσώπου δεν είναι ιστορικά τεκμηριωμένη. Ανάμεσα στους ομιλητές ήταν και ένας κληρικός, ο οποίος κανονικά θα έπρεπε να παρέμβει εξοργισμένος για να διορθώσει την τοποθέτηση του ασεβή προλαλήσαντα. Δεν συνέβη, όμως, τίποτα και η συζήτηση συνεχίστηκε σαν να μίλαγαν για την πιθανότητα ύπαρξης ενός μυθικού προσώπου, π.χ. του βασιλιά των Αθηνών Κόδρου.

Η σύγκριση είναι σίγουρα ετεροβαρής, γιατί ο Ιησούς αναφέρεται κάθε μέρα με ανθρώπινες και θεϊκές ιδιότητες από εκατομμύρια ανθρώπους και θεωρείται ο ιδρυτής μιας θρησκείας που έγινε παγκόσμια (με τα όπλα του ρωμαϊκού στρατού, βέβαια!), ενώ τον Κόδρο ελάχιστοι τον έχουν ακούσει. Έκτοτε αποφάσισα να ψάξω το θέμα συστηματικά, να αναζητήσω τις πηγές και τις ιστορικές μελέτες. Το έκανα και, τελικά, διαπίστωσα πάρα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, καταρχάς ότι και διάφοροι Έλληνες, επιφανείς μελετητές (Μπέγζος) της χριστιανικής ιστορίας αμφιβάλλουν ότι υπήρξε ως ιστορικό πρόσωπο ο Ιησούς.

Για τη ζωή του Ιησού δεν υπάρχουν σημαντικές πληροφορίες, εκτός των Ευαγγελίων, τα οποία όμως, όπως όλα τα ιερά βιβλία των θρησκειών, δεν θεωρούνται έγκυρα ιστορικά συγγράμματα. Αλλά ακόμα και ανώτεροι εκκλησιαστικοί παράγοντες υποβαθμίζουν τη σημασία των Ευαγγελίων, αναφέροντας ότι: «Πηγή της πίστεώς μας δεν είναι τα Ευαγγέλια... αλλά η αποκαλυπτική αλήθεια... όπως καθορίστηκε και οριοθετήθηκε από τις Οικουμενικές Συνόδους» (μητροπολίτης Ναυπακτίας Ιερόθεος, ΤΟ ΒΗΜΑ, 15/4/2006).

Αυτό σημαίνει ότι τίποτα σταθερό (γραπτό) δεν υπάρχει, παρά τις συνεχείς αναφορές σε λόγια που είπαν ο Ιησούς, ο Παύλος, ο Πέτρος κλπ. Για κάθε εποχή ισχύει λοιπόν αυτό που επιβάλλει η συγκυρία και εξυπηρετεί τον εκκλησιαστικό μηχανισμό. Έτσι, «η χριστιανική πίστη προσαρμόζεται στις συνθήκες και στα αιτήματα κάθε τόπου και κάθε εποχής» (προμετωπίδα θεολογικής Σχολής Πανεπ. Αθήνας) - τουτέστιν ο ορισμός του καιροσκοπισμού.

Τα ιστορικά στοιχεία

Η σύγκριση είναι σίγουρα ετεροβαρής, γιατί ο Ιησούς αναφέρεται κάθε μέρα με ανθρώπινες και θεϊκές ιδιότητες από εκατομμύρια ανθρώπους και θεωρείται ο ιδρυτής μιας θρησκείας που έγινε παγκόσμια (με τα όπλα του ρωμαϊκού στρατού, βέβαια!), ενώ τον Κόδρο ελάχιστοι τον έχουν ακούσει. Έκτοτε αποφάσισα να ψάξω το θέμα συστηματικά, να αναζητήσω τις πηγές και τις ιστορικές μελέτες. Το έκανα και, τελικά, διαπίστωσα πάρα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, καταρχάς ότι και διάφοροι Έλληνες, επιφανείς μελετητές (Μπέγζος) της χριστιανικής ιστορίας αμφιβάλλουν ότι υπήρξε ως ιστορικό πρόσωπο ο Ιησούς.
Για τη ζωή του Ιησού δεν υπάρχουν σημαντικές πληροφορίες, εκτός των Ευαγγελίων, τα οποία όμως, όπως όλα τα ιερά βιβλία των θρησκειών, δεν θεωρούνται έγκυρα ιστορικά συγγράμματα. Αλλά ακόμα και ανώτεροι εκκλησιαστικοί παράγοντες υποβαθμίζουν τη σημασία των Ευαγγελίων, αναφέροντας ότι: «Πηγή της πίστεώς μας δεν είναι τα Ευαγγέλια... αλλά η αποκαλυπτική αλήθεια... όπως καθορίστηκε και οριοθετήθηκε από τις Οικουμενικές Συνόδους» (μητροπολίτης Ναυπακτίας Ιερόθεος, ΤΟ ΒΗΜΑ, 15/4/2006).
Αυτό σημαίνει ότι τίποτα σταθερό (γραπτό) δεν υπάρχει, παρά τις συνεχείς αναφορές σε λόγια που είπαν ο Ιησούς, ο Παύλος, ο Πέτρος κλπ. Για κάθε εποχή ισχύει λοιπόν αυτό που επιβάλλει η συγκυρία και εξυπηρετεί τον εκκλησιαστικό μηχανισμό. Έτσι, «η χριστιανική πίστη προσαρμόζεται στις συνθήκες και στα αιτήματα κάθε τόπου και κάθε εποχής» (προμετωπίδα θεολογικής Σχολής Πανεπ. Αθήνας) - τουτέστιν ο ορισμός του καιροσκοπισμού.
Τα ιστορικά στοιχεία
Οι λιγοστές πληροφορίες από εξωβιβλικές πηγές, όπως τα έργα των Σουητώνιου, Ιώσηπου και Τάκιτου ή το Ταλμούδ, δεν είναι σύγχρονες του Ιησού και αναφέρονται έμμεσα σ' αυτόν, χωρίς να δίνουν αξιόλογες πληροφορίες, κυρίως όμως, θεωρούνται πολύ αμφίβολης εγκυρότητας.

Καταρχάς, ο Φίλων ο Αλεξανδρινός (Philo Alexandrinus, ~20 π.Χ.- 54 μ.Χ.), Εβραίος φιλόσοφος με θαυμασμό προς τον ελληνικό πολιτισμό, ο οποίος είχε ενεργό ρόλο εκπροσώπησης των Εβραίων στη Ρώμη, έγραψε σημαντικά ιστορικά και φιλοσοφικά έργα, αλλά δεν αναφέρει τίποτα για τον Ιησού και τη διδασκαλία του, ενώ περιγράφει στα έργα του μέχρι και ασήμαντες λεπτομέρειες από τη ζωή των Ιουδαίων της εποχής του.

Επίσης ο Τιβέριος Αλέξανδρος (Tiberius Iulius Alexander, ~10- ~70μ.Χ.), που ήταν στρατιωτικός και διοικητικός εκπρόσωπος της Ρώμης στην Ιουδαία και ανώτερος άρχοντας των Ιουδαίων στην Αίγυπτο, ανιψιός του προαναφερθέντος Φίλωνα, και επίσης συγγραφέας της ιουδαϊκής ιστορίας, δεν αναφέρει στα έργα του τίποτα απολύτως για κάποιον Ιησού που συγκινούσε τον κόσμο, τη θρυλούμενη ανάστασή του και πιθανούς οπαδούς του.

Εδώ συμβαίνουν κοσμοϊστορικά γεγονότα που ανατρέπουν τους νόμους της φύσης και της λογικής, όπως τα περιγράφει ο ευαγγελιστής Ματθαίος (27.50-54): «ο δε Ιησούς κράξας αφήκε το πνεύμα. Και το καταπέτασμα του Ναού εσχίσθη... και η γη εσείσθη και οι πέτρες εσχίσθησαν» και ο Φίλων με τον ανιψιό του, δεν αντελήφθησαν τίποτα. Και πέραν αυτού: «τα μνημεία άνοιξαν και πολλά σώματα των νεκρών αγίων ηγέρθησαν και εξελθόντες εκ των μνημείων μετά την έγερση (ανάσταση) αυτού (του Ιησού) εισήλθαν εις την άγια πόλη και ενεφανίσθησαν σε πολλούς». Δηλαδή, κυκλοφορούσαν «άγιοι» της (χριστιανικής θρησκείας και κανείς δεν τους συνάντησε, έστω τον Αβραάμ και τον Μωυσή ή κάποιους άλλους.
Αν πράγματι είχαν συμβεί επί των ημερών του οι πολλαπλές και μαζικές συναθροίσεις «πιστών» ή περίεργων, αν είχαν συμβεί τα ιαματικά και διατροφικά θαύματα που περιγράφονται στα Ευαγγέλια, αν είχαν αναστηθεί «άγιοι» άνθρωποι, σίγουρα θα υπήρχε κάποια αναφορά στα συγγράμματα του Φίλωνα και του Τιβέριου. Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, είτε δεν συνέβη τίποτα από αυτά, είτε διαδίδονταν τέτοια γεγονότα τόσο συχνά και από τόσους πολλούς θαυματοποιούς δάσκαλους, ώστε να μην θεωρούνται, έστω και ως ασήμαντα περιστατικά, άξια αναφοράς.
Ο Ιώσηπος Φλάβιος (Josephus Flavius, 37-100 μ.Χ.), στρατιωτικός και ιστορικός με αριστοκρατική καταγωγή και θρησκευτική μόρφωση, έζησε στην Παλαιστίνη και αιχμαλωτίστηκε (67 μ.Χ.) από τους Ρωμαίους στον ιουδαϊκό πόλεμο που κατέληξε στην καταστροφή της Ιερουσαλήμ (70 μ.Χ.) Στα βιβλία του «Πόλεμος των Ιουδαίων» και «Ιουδαϊκές Αρχαιότητες» περιγράφει ο Ιώσηπος με λεπτομέρειες διάφορα περιστατικά από την απώτερη και πρόσφατη ιστορία του λαού του, αναφέρεται σε διάφορες εβραϊκές αιρέσεις κτλ., δεν κάνει όμως καμιά αναφορά σε χριστιανούς. Απρόσμενα και εκτός συμφραζομένων περιγράφει όμως ο Ιώσηπος, σε κάποιο σημείο των «Ιουδαϊκών Αρχαιοτήτων», μάλλον επαινετικά, τη δραστηριότητα και τα θαύματα του Ιησού, τον οποίο αποκαλεί «μεσσία».

Οι θρησκευτικά αδέσμευτοι Ιστορικοί, κρίνοντας από το γεγονός ότι ο Ιώσηπος ήταν πιστός στην ιουδαϊκή θρησκεία και διέθετε βαθιά μόρφωση για θρησκευτικά και ιστορικά θέματα, συνάγουν το συμπέρασμα ότι η αναφορά του Ιώσηπου στον Ιησού οφείλεται σε μεταγενέστερη προσθήκη στο έργο του. Αυτό ενισχύεται κι από το γεγονός ότι ο Ωριγένης (3^ος αιώνας), πατέρας της χριστιανικής εκκλησίας, κατηγορεί σε κείμενό του τον Ιώσηπο ότι δεν δέχεται πως ο Ιησούς ήταν ο αναμενόμενος μεσσίας της ιουδαϊκής θρησκείας. Αντίθετα, ο Ευσέβιος που έζησε τον 4^ο αιώνα, θεωρεί δεδομένη την αναφορά του Ιώσηπου στον Ιησού ως μεσσία. Έτσι συμπεραίνεται ότι η προσθήκη στα γραπτά του Ιώσηπου (XVIII, 63 κ.ε., XX, 200 κ.ε.) έγινε εκείνο το χρονικό διάστημα (βλέπε επίσης το Bautz, Kirchenlexikon - Εκκλησιαστικό Λεξικό).


Το Ταλμούδ αναφέρεται στον Ιησού σε κεφάλαιο που γράφτηκε τον 3^ο αιώνα, τον ονομάζει όμως τις πιο πολλές φορές Μπεν Σταντά ή Μπεν Παντιρά και τον συνδέει με πρόσωπα και περιστατικά που συνέβησαν περίπου 100 χρόνια πριν από αυτά που αναφέρονται στα Ευαγγέλια. Την εποχή που γράφτηκε αυτό το μέρος του Ταλμούδ υπήρχε όμως ήδη εξάπλωση του χριστιανισμού και γι' αυτό είναι ανεξήγητη η αντίφαση. Πιθανολογείται λοιπόν ότι στο Ταλμούδ καταγράφηκαν όχι οι «επίσημες» χριστιανικές απόψεις, οι οποίες έτσι κι αλλιώς δεν είχαν διαμορφωθεί ακόμα, αλλά εκείνες κάποιας από τις πολλές χριστιανικές κοινότητες που είχαν δημιουργηθεί στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

Ο διακεκριμένος στωικός φιλόσοφος Σενέκας (Lucius Annaeus Seneca, ~4-65 μ.Χ.) που έζησε τον 1^ο χριστιανικό αιώνα, αν και εκφράζει στα έργα του φιλοσοφικές απόψεις που δεν διαφέρουν σημαντικά από αυτές του χριστιανισμού και γι' αυτό επαινείται από τους πατέρες Τερτυλλιανό και Ιερώνυμο, δεν κάνει στα έργα του καμία αναφορά στον Ιησού και στους χριστιανούς, παρότι σχολιάζει επιπτώσεις στην πολιτική της Ρώμης από διάφορα σημαντικά και ασήμαντα γεγονότα της εποχής. Γι' αυτό πιθανολογείται ότι, αυτό που καθιερώθηκε αργότερα ως «χριστιανική διδασκαλία», έχει εμπλουτιστεί, μεταξύ άλλων, με υλικό από τη φιλοσοφία του Σενέκα και όχι ότι ο Σενέκας απηχεί τις, έτσι κι αλλιώς ακόμα αδιαμόρφωτες, χριστιανικές απόψεις. Εννοείται, η ιστορία ότι ο Παύλος αλληλογραφούσε με τον Σενέκα και για επιβεβαίωση κυκλοφορούσε κάποτε μια συλλογή από επιστολές τους, αποτελεί μια ακόμα μυθοπλασία που είχε στόχο να δημιουργήσει μια λαμπερή εικόνα για τους κοινωνικά και διανοητικά ενδεείς εκπροσώπους της νέας θρησκείας.  
Ο ιστορικός Τάκιτος (Publius Cornelius Tacitus, ~56-115/120), για τον οποίο υπάρχουν μόνο διάσπαρτες πληροφορίες, αναφέρεται στους χριστιανούς στο βιβλίο του «Χρονικά» με εχθρικό ύφος, πράγμα που σημαίνει ότι κατά το δεύτερο χριστιανικό αιώνα είχαν ήδη συγκροτηθεί και ήταν υπολογίσιμες οι ομάδες οπαδών του χριστιανισμού, οι οποίοι οπαδοί διαμόρφωσαν σταδιακά αυτό που θεωρείται σήμερα ιστορία του Ιησού. Τα κείμενα του Τάκιτου που γνωρίζουμε σήμερα, είναι αντίγραφα που έγιναν από μοναχούς, στο διάστημα 9^ος-11^ος αιώνας μ.Χ. και από τα συγγράμματα αυτά λείπει η εξιστόρηση των γεγονότων της περιόδου από το έτος 28 μέχρι το έτος 34 μ.Χ., δηλαδή μιας πολύ σημαντικής περιόδου για το χριστιανισμό.
Άρα, δεν είναι διαθέσιμη κάποια έγκυρη έκδοση αυτών των κειμένων. Πιθανόν μέρος των χειρογράφων του Τάκιτου να είχε καταστραφεί ήδη από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους, επειδή οι περιγραφές του δεν ταίριαζαν στις μυθοπλασίες που διαμορφώθηκαν στα πλαίσια της συγκροτούμενης θρησκείας.
Ο Σουητώνιος (Gaius Tranquillus Suetonius, 75-160) που ήταν σύγχρονος του Τάκιτου, περιγράφει διωγμούς χριστιανών από τον Νέρωνα και τους αναφέρει περιφρονητικά ως «είδος ανθρώπων που είχαν προσηλωθεί σε κάποια καινούργια και βδελυρή δεισιδαιμονία». Επίσης στο έργο του «Κλαύδιος» αναφέρεται ο ιστορικός στην «...υποκίνηση των Εβραίων από κάποιον Χρηστό ...»
Αυτό δεν αποτελεί βέβαια μαρτυρία για την ιστορική παρουσία του Ιησού αλλά καταγραφή πληροφοριών. Το γεγονός όμως ότι ο άριστος γνώστης της ελληνικής γλώσσας και γραμματικής Σουητώνιος έγραψε Χρηστός (που ήταν τότε όνομα δούλων, χρήσιμος, καλός) αντί του Χριστός (χρισμένος), έχει δώσει λαβή σε υποψίες ότι αυτή η φράση προστέθηκε μεταγενέστερα από ανθρώπους του εκκλησιαστικού μηχανισμού με ελλιπή παιδεία.

Αυτό που εντυπωσιάζει ιδιαιτέρως είναι το γεγονός ότι, τόσο ο βιογράφος, ιστορικός και δοκιμιογράφος Πλούταρχος που έζησε στο διάστημα 50-120 μ.Χ., όσο και ο ιστορικός και περιηγητής Παυσανίας που έζησε περίπου από το 110-115 μ.Χ. έως περίπου το 180 μ.Χ., οι οποίοι γνώριζαν άριστα τον ελληνόφωνο χώρο και περιγράφουν ιστορικά, πολιτικά, πολιτισμικά και θρησκευτικά θέματά του, δεν κάνουν καμία αναφορά, ούτε για χριστιανούς, ούτε για τον αρχηγός τους, οι οποίοι, σύμφωνα με την καθιερωμένη μυθοπλασία, προσέλκυαν μεγάλους αριθμούς νέων πιστών...


Στο χάρτη της εικόνας που περιέχεται σε σχολικά βιβλία και άλλα χριστιανικά έντυπα, φαίνεται ότι περί τα τέλη του 2ου αιώνα μ.Χ. είχαν εκχριστιανιστεί όλη η Μικρά Ασία και μεγάλα τμήματα της Ελλάδας και της Παλαιστίνης. Κι όμως οι δύο οξυδερκείς παρατηρητές των κοινωνιών και της ιστορίας τους δεν παρατήρησαν ή δεν σημείωσαν οτιδήποτε σχετικό. Το πιθανότερο είναι λοιπόν ότι οι χριστιανικές ομάδες ήταν ολιγάριθμες και χωρίς αξιόλογη προσέλευση και πήραν έκταση με την κρατικοποίηση αυτής της θρησκείας και την επιβολή της ως μοναδικής και υποχρεωτικής στα τέλη του 4ου αιώνα.

Αναφορές στον Ιησού γίνονται σε επιστολή ενός Πόπλιου Λεντούλου (Publius Lentulus) που αναφέρεται σε μεταγενέστερα κείμενα ως Ρωμαίος στρατιωτικός διοικητής στην Ιερουσαλήμ. Η επιστολή αποτελεί αναφορά προς τη Γερουσία της Ρώμης και στον Τιβέριο που ήταν αυτοκράτωρ στα έτη 14-37 μ.Χ. και περιλαμβάνει φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του Ιησού, όπως το μέτριο ανάστημά του (statura procerus, mediocris et spectabilis), το χρώμα των μαλλιών του κ.ά.
Η επιστολή αυτή εμφανίστηκε πρώτη φορά κατά το 13^ο αιώνα στη Ρώμη ως ανακαλυφθείσα ανάμεσα σε διάφορα χειρόγραφα και φυσικά αντιμετωπίστηκε με καχυποψία. Ήδη το γεγονός ότι αναφέρονται στο κείμενό της χαρακτηρισμοί, όπως «προφήτης της αλήθειας», «υιός του θεού» και «Ιησούς Χριστός» δείχνουν ότι πρόκειται για αυθαίρετη κατασκευή, δεδομένου ότι οι δύο πρώτοι όροι προέρχονται από την ιουδαϊκή θρησκεία και δεν είχε λόγο να τους χρησιμοποιεί ένας Ρωμαίος αξιωματικός, η δε ονομασία Χριστός για τον Ιησού είναι ιστορικά μεταγενέστερη και δεν είναι δυνατόν να είχε χρησιμοποιηθεί σε ανύποπτο χρόνο. Η σύγχρονη «Καθολική Εγκυκλοπαίδεια» αναφέρει ότι Ρωμαίος διοικητής με τέτοιο όνομα δεν υπήρξε ποτέ στην Ιουδαία και δέχεται ότι η επιστολή αυτή είναι χαλκευμένη.

Πέρα από αυτές τις (αμφιλεγόμενες) αναφορές, δεν υπάρχει κάποια ιστορική περιγραφή της ζωής του Ιησού. Ακόμα και η ημερομηνία γεννήσεώς του, δεν είναι γνωστή, παρότι ακριβώς αυτό το έτος γεννήσεως έχει καθοριστεί ως η αρχή της σύγχρονης χρονολογήσεως. Το έτος γεννήσεως του Ιησού εκτιμάται ότι βρίσκεται μεταξύ τού 4 και του 1 π.Χ. Η 25^η Δεκεμβρίου ως ημέρα γεννήσεως δεν έχει σχέση με τον Ιησού, αλλά ταυτίζεται με την ημέρα γεννήσεως προχριστιανικών θεϊκών μορφών (Μίθρας) και με ρωμαϊκές εορταστικές εκδηλώσεις. Στη χριστιανική Ρώμη καθιερώθηκε η 25η Δεκεμβρίου ως εορτή τής γεννήσεως το έτος 354, στην Κωνσταντινούπολη το 379 και στην Αντιόχεια το 388.

Οι Ιστορικοί εκτιμούν ότι τα αναγραφόμενα στα Ευαγγέλια και τις υπόλοιπες γραφές, εφόσον δεν είναι μεταγενέστερες προσθήκες και προσαρμογές, αποτελούν σύμπτυξη ιστοριών από τη ζωή και τις δραστηριότητες πολλών δεκάδων θρησκευτικών θαυματοποιών διδασκάλων, οι οποίοι έζησαν και δίδασκαν στην Παλαιστίνη εκείνους τους αιώνες και θεωρούσαν τον εαυτό τους προφήτη και μεσσία. Ένας ή περισσότεροι από αυτούς πιθανόν να ονομάζονταν Ιησούς, όνομα που ήταν σύνηθες εκείνη την εποχή στην περιοχή. Κατά μία εκδοχή, μάλιστα, είναι πιθανόν να ταυτίζεται η δραστηριότητα του ευαγγελικού Ιησού με εκείνη του Ιωάννη του βαπτιστή.
Για τα χρόνια από τη γέννηση μέχρι τη δημόσια εμφάνιση του Ιησού, η οποία τοποθετείται σύμφωνα με αναφορές στο κατά Λουκά Ευαγγέλιο περί τα έτη 28-29, δεν υπάρχουν επίσης ιστορικά στοιχεία. Αναφορές για τη σταύρωση τού ευαγγελικού Ιησού ομοιάζουν με υπαρκτά γεγονότα που συνέβησαν κατά τα χρόνια διοίκησης του Πόντιου Πιλάτου (26-36). Η θανάτωση στο σταυρό επιβαλλόταν κατά το ρωμαϊκό ποινικό δίκαιο για πολιτικά εγκλήματα σε μη Ρωμαίους πολίτες. Η σταύρωση λοιπόν του Ιησού που εκτιμάται ότι έγινε στα έτη μεταξύ 29 και 31, πρέπει να είναι συνέπεια καταδίκης του για εξέγερση κατά της αυτοκρατορίας.
Από τα προαναφερόμενα συνάγεται ότι δεν υπήρξε ο Ιησούς ως φυσικό πρόσωπο; Φυσικά και όχι, δεδομένου ότι υπήρξαν εκατοντάδες χιλιάδες και εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι στον τότε γνωστό κόσμο, για τους οποίους σε καμιά ιστορική πηγή δεν αναφέρεται οτιδήποτε. Πιθανό είναι λοιπόν να υπήρξε μεν ο συγκεκριμένος Ιησούς ως φυσικό πρόσωπο ένας μαραγκός που σαλτάρησε στα 30 του και θεώρησε ότι είναι υιός θεού, αλλά τίποτα από αυτά που μεγαλοποιούν τα ευαγγέλια δεν ευσταθεί. Δηλαδή δεν θα έδωσε καμιά αφορμή, με συζητήσεις περί το άτομό του, με μαζικές συναθροίσεις προσώπων, με θαύματα κλπ. κλπ., ώστε να αναφερθούν σ' αυτόν οι Ιστορικοί της εποχής. (συνεχίζεται>>>) Από τα προηγούμενα συνάγεται ότι, ο αρχηγός της χριστιανικής θρησκείας πιθανότατα δεν υπήρξε, όπως περιγράφεται στα ιερά βιβλία του χριστιανισμού (Μπέγζος), αυτά τα ιερά βιβλία δεν αποτελούν την βάση της πίστης των χριστιανών, αλλά οι αποφάσεις των εκκλησιαστικών συνόδων (Ιερόθεος) και, τέλος, η χριστιανική πίστη προσαρμόζεται κατά εποχή και κατά περιοχή (Πανεπιστήμιο Αθηνών)... Η χριστιανική θρησκεία που επεβλήθη αρχικά από το ρωμαϊκό στρατό, παραγεμίστηκε σταδιακά με πλήθος μυθοπλασιών με στόχο τη χειραγώγηση των ανθρώπων και την εξυπηρέτηση της κρατικής εξουσίας και του εκκλησιαστικού μηχανισμού που συγκροτήθηκε.

(συνέχεια από το α' μέρος)

Αφού διαπιστώθηκε στο α' μέρος ότι η χριστιανική θρησκεία είναι ένα συνονθύλευμα μυθοπλασιών, με ανύπαρκτο ιδρυτή, αμφισβητούμενες γραφές και μεταβαλλόμενη τακτική προσαρμογής, να δούμε μερικές από τις σημαντικότερες μυθοπλασίες:

Η Ναζαρέτ

Ένα άλλο μυστήριο αποτελεί η πόλη Ναζαρέτ, από την οποία λέγεται ότι καταγόταν ο Ιησούς. Η προσαγόρευση Ναζωραίος για τον Ιησού αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη δώδεκα φορές. Για παράδειγμα, στο Ματθαίος 2,23 αναγράφεται: «και ελθών κατώκησεν εις πόλιν λεγόμενην Ναζαρέτ, όπως πληρωθεί το ρηθέν δια των προφητών, ότι Ναζωραίος κληθήσεται». Επίσης, στο Ιωάννης (19,19) αναφέρεται ότι στο σταυρό που θανατώθηκε ο Ιησούς υπήρχε επιγραφή γραμμένη σε τρεις γλώσσες: «Ιησούς Ναζωραίος Βασιλεύς των Ιουδαίων»! Πέρα απ' αυτό, ως Ναζωραίος αναφέρεται και ο ληξιαρχικός πατέρας του Ιησού, ο Ιωσήφ. Όμως, μια πόλη της Παλαιστίνης και συγκεκριμένα της Γαλιλαίας με το όνομα Ναζαρέτ δεν υπήρξε ποτέ πριν και κατά τη διάρκεια της ζωής του Ιησού και παρουσιάζεται για πρώτη φορά μέσα από τα Ευαγγέλια. Η πόλη αυτή φαίνεται να «ιδρύθηκε» από τους χριστιανούς θεολόγους και αναφέρεται στις ιστορικές πηγές περί τον 3^ο μ.Χ. αιώνα.
Στα ιστορικά έργα του Ιώσηπου Φλάβιου, ο οποίος ήταν αρχιστράτηγος των γαλιλαιϊκών στρατευμάτων στην εξέγερση κατά της Ρώμης και ο οποίος, όπως προαναφέρθηκε, συνελήφθη και κρατήθηκε αιχμάλωτος από το έτος 67 μ.Χ., δεν αναφέρεται πουθενά αυτή η πόλη, αν και τα στρατεύματά του στρατοπέδευαν στην περιοχή της σημερινής Ναζαρέτ. Κατά τις συγκρούσεις για την κατάληψη της γειτονικής πόλης Sepphoris, η οποία απείχε μερικά χιλιόμετρα από τον οικισμό που ονομαζόταν αργότερα Ναζαρέτ, έπρεπε να αποτελεί αυτή η Ναζαρέτ από στρατηγικής σκοπιάς σημείο οπισθοχώρησης ή στρατοπέδευσης των στρατευμάτων του. Μία πόλη Garis, 5 χλμ. νοτιοανατολικά της Sepphoris, που δεν υπάρχει πια και αναφέρεται πράγματι από τον Ιώσηπο (Βιβλίο 3, Κεφάλαιο 6,3) ως τοποθεσία του στρατοπέδου του, βρίσκεται ακριβώς στη θέση που υπάρχει η μεταγενέστερα αναφερόμενη Ναζαρέτ. Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι σίγουρα μέχρι το 70 μ.Χ. δεν φαίνεται να υπήρχε κατ' όνομα μια πόλη Ναζαρέτ.

Αλλά και στους προηγούμενους αιώνες, στην π.Χ. εποχή, πουθενά δεν υπάρχει αναφορά στην πόλη Ναζαρέτ. Στην Παλαιά Διαθήκη, η οποία αποτελεί την πολιτική και θρησκευτική ιστορία του ιουδαϊκού λαού, γίνεται αναφορά σε χιλιάδες πόλεις, χωριά και οικισμούς, πολλά ονόματα που έπαψαν να αναφέρονται κατά τη μεταγενέστερη εποχή. Όμως, σε κανένα σημείο της Π.Δ. δεν αναφέρεται κάποιος οικισμός που θα μπορούσε να ταυτιστεί κατ' όνομα ή λόγω ιστορικών γεγονότων με την πόλη που ονομάστηκε Ναζαρέτ. Άρα τυχόν εικασίες ότι μπορεί να υπήρχε παλαιότερα το όνομα Ναζαρέτ, να περιέπεσε για δεκαετίες ή και αιώνες στη λήθη και να επανήλθε αργότερα, δεν ευσταθούν.

Το Ταλμούδ, μια συλλογή ιουδαϊκών νόμων που γράφτηκε μετά τα χριστιανικά ευαγγέλια (3^ος αι.), αναφέρει πολλούς μικρούς και μεγάλους γαλιλαιϊκούς οικισμούς, αλλά ούτε μία φορά τη Ναζαρέτ. Γενικότερα, ουδείς ιστορικός ή άλλος συγγραφέας, πριν ή λίγο μετά τον Ιησού, έχει αναφέρει ποτέ το όνομα αυτής της πόλης. Η μόνη «πηγή» που «ιδρύει» και περιγράφει τη Ναζαρέτ, είναι η χριστιανική παράδοση, στην οποία αναφέρεται ακόμα ότι εκεί υπήρχε και συναγωγή, άρα θα έπρεπε να είναι ένας μεγαλύτερος οικισμός και όχι μια μικρή ομάδα κατοικιών ή ένας σταθμός αγροτικής παραγωγής. Παραμένει λοιπόν ανεξήγητο, πώς είναι δυνατόν να υπήρχε στο σταυρό του Ιησού επιγραφή που αναφερόταν σε μια πόλη, η οποία δεν υπήρχε καν εκείνη την εποχή ή πριν από αυτήν. Και πώς αναφέρεται αυτή η πόλη στα Eυαγγέλια που λέγεται ότι γράφτηκαν μέσα στον 1^ο αιώνα αλλά δεν αναφέρεται στο Ταλμούδ που γράφτηκε δύο αιώνες αργότερα...

Κατά μία «αιρετική» εκδοχή ο χαρακτηρισμός Ναζωραίος (ή αλλιώς Ναζηραίς ή Ναζηραίος) σήμαινε στα εβραϊκά ο κεχρισμένος. Επειδή όμως οι θεόπνευστοι πατέρες του χριστιανισμού δεν κατανοούσαν αυτή τη λέξη, νόμισαν ότι ήταν προσδιορισμός με τοπική-εθνική σημασία και «κατασκεύασαν» μια πόλη Ναζαρέτ. Τότε όμως, πώς αναφέρεται ήδη ο Ματθαίος στην πόλη Ναζαρέτ που κατοίκησε ο Ιησούς; Το πιθανότερο είναι ότι προστέθηκαν αργότερα...

Η τριαδικότητα

Ένα άλλο ζήτημα προβληματισμού είναι, πώς προέκυψε η «κατασκευή» για τον τριαδικό θεό, με τον Ιησού στη θέση του γιου, η οποία πουθενά δεν αναφέρεται ρητά, ούτε στην Παλαιά Διαθήκη ούτε στα Ευαγγέλια, αλλά συνάγεται από διάφορες διατυπώσεις, οι οποίες με την προσφιλή στους θεολόγους μέθοδο της ερμηνευτικής μπορούν να πάρουν και την ακριβώς αντίθετη σημασία. Γεγονός είναι ότι τα περί τριαδικότητας αποτελούν μεταγενέστερη επινόηση των εκκλησιαστικών «πατέρων», αρχικά του Αθηναγόρα και του Τερτυλιανού.

Αν ληφθεί δε επί λέξει η αναφορά «υιός του θεού» που παρουσιάζεται σε πολλά σημεία των ευαγγελίων και ερμηνεύεται ως απόδειξη της σχέσης πατρός θεού και υιού Ιησού, τότε πρέπει να ληφθεί επίσης επί λέξει η αναφορά στη Γένεση (στ΄ 2) όπου αναγράφεται: «Ιδόντες οι υιοί τού Θεού τας θυγατέρας των ανθρώπων, ότι ήσαν ωραίαι, έλαβον εις εαυτούς γυναίκας». Άρα υπήρχαν περισσότεροι του ενός υιοί θεού, οι οποίοι παντρεύτηκαν κιόλας.

Ο ίδιος ο Ιησούς ποτέ δεν θεώρησε τον εαυτό του θεό, το οποίο αποτελεί θεμελιώδες δόγμα της χριστιανικής θρησκείας και θα έπρεπε να προβάλλεται από τον ίδιο και τους μαθητές του! Ο Παύλος δεν αναφέρει πουθενά στις επιστολές του τον Ιησού ως θεό και διατηρεί αυτόν τον υπέρτατο χαρακτηρισμό μόνο για τον ένα και μοναδικό θεό του! Οι οπαδοί εκείνης της εποχής πίστευαν στο θεό, πίστευαν και στον Ιησού, αλλά δεν ταύτιζαν αυτές τις δύο έννοιες. Εξ αυτού οι χριστιανοί οπαδοί ονόμαζαν τον Ιησού το 2ο και 3ο αιώνα «θεϊκό» και τον λάτρευαν υπερβαλλόντως, πράγμα που οδήγησε τον 4ο αιώνα τη ρωμαϊκή (γοτθική) εξουσία στη σύνοδο της Νίκαιας να αναβαθμίσει ένα «θεϊκό δάσκαλο» σε «θεό».

Επίσης, η Καινή Διαθήκη αναφέρεται σε γεγονότα, τα οποία παρουσιάζονται τώρα ως «θαύματα», ενώ την εποχή που λέγεται ότι συνέβησαν, ονομάζονταν «σημεία» ή «σημάδια εξ ουρανού». Αλλιώς θα έπρεπε ο θεός, λένε έγκριτοι θεολόγοι, να ανατρέπει για χάριν κάποιου πεινασμένου ή άρρωστου ή πεθαμένου τους νόμους της φύσης ...; Αργότερα αποφάσισαν οι «πατέρες της εκκλησίας» να θεωρούνται τα σημάδια «θαύματα», όπως τα εννοούν μερικοί σήμερα, δηλαδή υπερφυσικά γεγονότα που ανατρέπουν τη φύση.

Η μόνη λογική εξήγηση για τη δημιουργία του «τριαδικού» θεού που είναι μεν ένας, αλλά έχει τρεις υποστάσεις, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, πρέπει να οφείλεται σε αντιγραφή από ανταγωνιστικές θρησκείες των πρώτων χριστιανικών αιώνων (βλέπε και επόμενα), οι οποίες είχαν επικεφαλής επίσης πλειάδα θεϊκών μορφών. Η ιδέα της θεοποίησης του Ιησού εμφανίζεται 2 γενιές μετά τον αναφερόμενο θάνατό του και σχετίζεται με τον ανταγωνισμό των θρησκειών της εποχής: Ημίθεος ο Ηρακλής, θεάνθρωπος ο δικός μας κ.ο.κ. Με αυτό τον τρόπο, ο χριστιανισμός παρουσιαζόταν προς τους Ιουδαίους ως μονοθεϊστική θρησκεία, αλλά προς τους εθνικούς ως πολυθεϊστική και γινόταν έτσι ελκυστική και πολυσυλλεκτική.

Στο αρχαιοελληνικό δωδεκάθεο παρουσιάζεται η τριάδα Δίας, Ήρα και θυγατέρα Αθηνά. Η θεά Εκάτη εμφανίζεται στους ύστερους χρόνους της αρχαιότητας ως τρισυπόστατη, εκφράζοντας ουσιαστικά τους τρεις κόσμους (Θεϊκό, Γήινο και Νεκρικό). Στην κέλτικη θρησκεία η θεά Morrigan έχει τρεις μορφές: αγάπη, γονιμότητα και θάνατος. Στον Ινδουϊσμό εκφράζεται μια τριαδικότητα με την Trimurti, την ενότητα των τριών υποστάσεων του δημιουργού (βράχμα), προστάτη (βίσνου) και καταστροφέα (σίβα).

Τέλος, στην επίσης πολύ παλαιότερη από το χριστιανισμό αιγυπτιακή θρησκεία υπήρχε ο θεός πατέρας Όσιρις, η θεά μητέρα Ίσις, σύζυγος του Όσιρι και το παιδί τους, ο Ώρος, ο οποίος ήταν πτηνό, όπως το χριστιανικό «άγιο πνεύμα» (βλέπε και επόμενα). Στην αιγυπτιακή θρησκεία το πτηνό ήταν, όμως, γεράκι, το οποίο παίζει σημαντικό ρόλο στη μυθολογία και την κοινωνική ζωή των λαών της βόρειας Αφρικής και της Εγγύς Ανατολής.

Η μητέρα του Ιησού

Αυτή η εισαγωγή της τριαδικότητας από τους εκκλησιαστικούς πατέρες δημιούργησε όμως, πέρα από τις πολλαπλές αιρέσεις και συγκρούσεις, ακόμα μέχρι το 19ο αιώνα και σήμερα ίσως, συμπληρωματικά προβλήματα: Οι εθνικές θρησκείες είχαν πάντα και μια θηλυκή θεότητα, η οποία «φρόντιζε» για τα θέματα της γυναικείας απασχόλησης στις αρχαίες κοινωνίες και μέχρι σήμερα, τη μητρότητα, την οικογένεια, την υγεία κ.ά. Τέτοιες θεότητες ήταν η περσική Εκάτη, η αιγυπτιακή Ίσις, οι ελληνικές θεότητες Ήρα, Αθηνά, Αφροδίτη κ.ο.κ., των οποίων η λατρεία ήταν πολύ διαδεδομένη στις περιοχές της ανατολικής Μεσογείου και στις οποίες είχαν αφιερωθεί εντυπωσιακοί ναοί.

Η χριστιανική θρησκεία είχε ένα θεό απροσδιόριστου φύλου, ο οποίος όμως εκδηλώνεται κατά γενική αντίληψη ως άντρας, ένα υιό αρσενικό και το πνεύμα ουδέτερο. Τίποτα θηλυκό, ίσως και λόγω του παραδοσιακού μισογυνισμού των «πατέρων». Όποτε είχε τεθεί το πρόβλημα της απουσίας θηλυκής θεότητας, κάθε πρόταση είχε απορριφθεί από τους μεγάλους εκκλησιαστικούς «πατέρες», για διάφορους λόγους.

Τελικά, στην Οικουμενική Σύνοδο της Εφέσου (431 μ.Χ.) αποφασίστηκε να ανακηρυχθεί η μητέρα του Ιησού , Μαρία, ως «παναγία και υπεραγία θεοτόκος», την οποία όμως ο τότε οικουμενικός πατριάρχης μόνο ως «χριστοτόκο» δεχόταν να αναγνωρίσει. Αυτή η επιλογή με την εισαγωγή θηλυκής θεότητας προκάλεσε νέες αντιδικίες, συγκρούσεις και αιρέσεις, πολλές από τις οποίες διαρκούν μέχρι των ημερών μας! Σταδιακά αποδόθηκαν δε όλες οι υπερφυσικές ικανότητες των προχριστιανικών θηλυκών θεοτήτων στη μητέρα του Ιησού.

Για παράδειγμα, κοντά στο ιερό της Αφροδίτης στη Βραυρώνα Αττικής, η οποία Αφροδίτη «γιάτρευε» τα ασθενή παιδιά, δημιουργήθηκε εδώ και πολλούς αιώνες και υπάρχει μέχρι σήμερα ανακαινισμένη μια εκκλησία της «Παναγίας γιάτρισσας». Αντίστοιχα έχουν γίνει κοντά ή πάνω σε όλα τα αρχαία ιερά.

Η νέα θρησκεία

Ένα άλλο ανεξήγητο από τους θεολόγους σημείο είναι ότι, στα Ευαγγέλια δεν αναφέρεται πουθενά ο όρος θρησκεία, ούτε φαίνεται από το περιεχόμενο της διδασκαλίας του Ιησού να υπήρχε ως στόχος η ίδρυση μιας νέας θρησκείας! Αντίθετα, οι ευαγγελικές περιγραφές (Ματθαίος, 5, 17-1 δείχνουν μια συμπεριφορά

και ομιλία πιστού Ιουδαίου: «Μην νομίσητε ότι ήλθον καταλύσαι τον νόμον και τους προφήτας, ούκ ήλθον καταλύσαι αλλά πληρώσαι» (πληρώ = εκπληρώ, συμπληρώνω). Επίσης, το περιγραφόμενο σε Ευαγγέλιο περιστατικό της εκδίωξης των εμπόρων από τη συναγωγή δείχνει, αν πράγματι συνέβη, ότι στόχος του ευαγγελικού Ιησού ήταν η κάθαρση και ανάδειξη της ιουδαϊκής θρησκείας και όχι η υποκατάστασή της.

Με τέτοιες αντιφάσεις και ελλείψεις στα Ευαγγέλια φαίνεται λογικό να σμικρύνεται η σημασία τους από τους θεολόγους που αναφέρθηκε στην αρχή και να προτάσσονται αντ' αυτών η «αποκαλυπτική» αλήθεια και οι αποφάσεις των Συνόδων, δηλαδή ό,τι βολεύει σε κάθε εποχή και κάθε συγκυρία.

Η εκτροπή των εξελίξεων από μια συνήθη ιουδαϊκή διδασκαλία προς μια νέα θρησκεία, αφενός με σύμπτυξη στοιχείων (συγκρητισμός) από την εβραϊκή, από το ελληνικό δωδεκάθεο και από διάφορες εθνικές θρησκείες στο χώρο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και της εκείθεν Ανατολής (Μίθρας, Άττις, Όσιρις κλπ), αφετέρου με καθιέρωση απλοϊκών διαδικασιών για εύκολη μετάνοια ύστερα από κάθε μορφής αμαρτίες (μέχρι και δολοφονίες), έγκαιρη επίγεια συγχώρεση (των πιστών) και ελπίδες για ατομική κατάκτηση της «μετά θάνατον ζωής», φαίνεται ότι έγινε από τον Απόστολο Παύλο, διάφορους οπαδούς και από μαθητές τού Ιησού -σε αντιπαράθεση με τον Απόστολο Πέτρο- οι οποίοι με τη δράση και το κήρυγμά τους ανύψωσαν τον ευαγγελικό Ιησού στη θέση τού ιδρυτή και ηγέτη. Η διδασκαλία του Ιησού και των μαθητών του που κωδικοποιήθηκε στην «Καινή Διαθήκη», αναγνωρίστηκε ως επίσημη κρατική θρησκεία στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία από τον Κωνσταντίνο (Aurelius Constantinus Flavius Valerius, 272-337) και επεβλήθη ως αποκλειστική από τον Θεοδόσιο (Flavius Theodosius Ι, 347-395).

Ο χριστιανισμός, η θρησκεία που αναγνωρίζει ως ιδρυτή της τον, ίσως και ανύπαρκτο, Ιησού Χριστό, αποτελεί το τέκνο της σύγκρουσης μεταξύ, αφενός του ανατολίτικου μεταφυσικού μυστικισμού και αφετέρου του ελληνικού ορθολογικού ανθρωποκεντρισμού^. ο μεταφυσικός μυστικισμός, έκδηλος στο μονοθεϊστικό αλλά τριαδικό χαρακτήρα της χριστιανικής θρησκείας, επικράτησε σ' αυτή τη σύγκρουση, αφενός με τη δυναμική υποστήριξη των ρωμαϊκών μισθοφορικών στρατευμάτων και αφετέρου με την καταπίεση, αποσιώπηση και, σε πολλές περιπτώσεις, διαστρέβλωση της φιλοσοφίας του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού.

Αποτέλεσμα ήταν να χρειασθεί να φθάσει η ανθρωπότητα στον Kαρτέσιο (Rene Descartes, 1596-1650) για να ανακαλύψει εκ νέου τον χαμένο ορθολογισμό, ο οποίος φαινόταν να έχει εκλείψει με την παρακμή της ελληνικής Αρχαιότητας.